طرح درمان ایمپلنت به صورت فردی ویژه بیمار از جمله اولین اقداماتی است که یک متخصص ایمپلنت برای بیمار در نظر می گیرد. تخصص و تبحر متخصص ایمپلنت در طرح درمان ایمپلنت او مشخص می شود.
این مقاله از بیانات آقای دکتر فرشید اختری متخصص ایمپلنت تهیه شده است. اگر بیماری هستید که میخواهید برای ایمپلنت به دندانپزشک مراجعه کنید یا جویای طرح ایمپلنت مناسب وضعیت خود هستید پیشنهاد می کنیم حتما این مقاله را کامل و تا انتها بخوانید.
در این مقاله آقای دکتر اختری، منظور از طرح درمان ایمپلنت را تشریح کرده و داشتن طرح درمان ایمپلنت بسیار مناسب را ضروری دانسته اند. در بخش پایانی این مقاله نیز طرح درمان ایمپلنت اختصاصی دکتر فرشید اختری برای بیماران با انواع بی دندانی نظیر طرح درمان ایمپلنت با یک دندان از دست رفته، چند دندان از دست رفته، بی دندانی در فک بالا و بی دندانی در فک پایین و بی دندانی کامل مطرح شده است.
منظور از طرح درمان ایمپلنت چیست؟
وقتی بیماری برای گذاشتن ایمپلنت مراجعه می کند، دندانپزشک باید در جلسه اول برای بیمار رادیوگرافی بنویسد. ممکن است رادیوگرافی OPG باشد یا رادیوگرافی تخصصی CBCT بنویسد.
در رادیوگرافی CBCT عرض استخوان و ارتفاع استخوان مشخص می شود.
مرحله بعد این است که دندانپزشک رادیوگرافی CBCT را بررسی کند و طبق آن تعداد پایه ها را مشخص کند و بعد از آن تعداد روکش ها را مشخص می کند.
همچنین میزان نیاز به جراحی های اضافه تر مثل اپن سینوس لیفت و کلوز سینوس لیفت و نیاز به پودر استخوان و نیاز به بازسازی کامل استخوان را در این جلسه مشخص می کند.
در نتیجه هزینه کلی بیمار مشخص خواهد شد که این هزینه نبایستی تا انتهای درمان تغییر کند.
پس به طور خلاصه منظور از طرح درمان ایمپلنت، مشخص کردن تعداد پایه ها، تعداد روکش ها، نوع برند ایمپلنت، میزان نیاز به جراحی های اضافه و هزینه کلی آن ها می باشد.
تاثیر طرح درمان مناسب در جراحی ایمپلنت دندان چیست؟
مثلا اگر بیماری 4 تا از دندان های خود را در کنار همدیگر از دست داده، بایستی دو ایمپلنت در ابتدا و انتها گذاشته شود و بریج 4 واحدی روی آن گذاشته شود. البته این در شرایط است که عرض استخوان و ارتفاع استخوان کافی باشد.
حال اگر بیمار ارتفاع استخوان کمی داشته باشد و مجبور باشیم ایمپلنت کوتاه بگذاریم در این صورت بایستی برای این بیمار به جای 2 پایه از 3 یا 4 پایه استفاده شود و اگر این کار را نکنیم باعث تخریب استخوان و فشار بیش از حد رو این دو ایمپلنت موجود می شود.
در مورد بیماری که تمام دندان های فک بالای خود را از دست داده می توان 6 ایمپلنت گذاشت و همه روکش ها را بهم وصل کرد که کار اشتباهی است چون اگر در آینده مشکلی برای بخشی از روکش پیش بیاید مجبوریم کل روکش ها را خارج کرده و همه را به لابراتوار بفرستیم که کار بسیار سخت و غیر عملی است. همچنین در لابراتوار وقتی بریج بزرگ و یکپارچه باشد دمای پخت باعث می شود پرسلن ها بشکنند و ترک بردارند.
بنابراین بهتر است در فک بالا که بیمار کاملا بی دندان است به جای 6 ایمپلنت از 8 ایمپلنت استفاده شود و بریج بیمار به صورت 3 تکه درست شود تا اگر یکی از بریج ها به مشکل خورد مجبور نشویم بقیه بریج ها را خارج کنیم و خدمات بعد از درمان آسان تر و راحت تر انجام می شود.
اگر بیماری دندان او شکسته است و می توان با عصب کشی و روکش آن را نگه داری کرد بهتر است همین کار را بکنیم و بی دلیل آن را نکشیم و به سمت ایمپلنت هدایت نکنیم.
این ها نکاتی هستند برای طرح درمان که باید صادقانه با آن برخورد شود و بیمار را راهنمایی کنیم. متاسفانه در دنیای امروز دندانپزشکان اکثرا به سمت کشیدن دندان و قرار دادن ایمپلنت جایگزین آن هستند و کمتر تمایل به ترمیم و نگه داری دندان تخریب شده بیمار هستند.
البته تبلیغات و طرز فکر خود بیماران به این موضوع دامن زده است و آن ها فکر می کنند اگر دندان خود را بکشند و ایمپلنت بگذارند دیگر هیچ مشکلی در دنیا نخواهند داشت و این ایمپلنت دائمی خواهد بود.
سال هاست که این طرز فکر اشتباه گریبانگیر مردم ما شده است.
طرح درمان ایمپلنت مناسب برای انواع بی دندانی چیست؟
طرح درمان ایمپلنت اختصاصی دکتر فرشید اختری برای بیماران مطب چیست و چه طرح درمان ایمپلنتی را دکتر فرشید اختری توصیه می کنند؟
بخش اول – طرح درمان ایمپلنت بیماری که تک دندان خود را از دست داده است:
مسلما برای این بیمار یک عدد ایمپلنت گذاشته می شود و یک عدد روکش روی آن قرار داده می شود. در صورت باریک بودن استخوان با پودر استخوان یا تکنیک های ریج اسپلیت افزایش عرض استخوان خواهیم داشت.
طرح درمان بعدی در مورد بیماری است که بایستی دندان او کشیده شود و ایمپلنت جایگزین شود.
برای این بیمار می توان دندان را بکشیم و دو ماه بعد ایمپلنت بگذاریم که بهترین گزینه است. روش دوم این است که دندان بیمار را بکشیم و همان لحظه ایمپلنت را قرار دهیم که این روش برای بیماران سیگاری اصلا قابل استفاده نیست و در ضمن بیمارانی که کیفیت لثه باکال آن ها ضعیف می باشد هم این روش قابل استفاده نیست
بخش دوم – طرح درمان ایمپلنت برای بیمارانی که دو دندان کنار هم را از دست داده اند:
برای این بیماران بایستی دو عدد ایمپلنت کنار هم گذاشته شود تا جایگزین دو ریشه از دست رفته شوند و روی آن ها 2 عدد روکش قرار داده می شود.
بخش سوم – طرح درمان ایمپلنت برای بیمارانی که 3 دندان کنار هم خود را از دست داده اند:
برای این بیماران در قسمت اول و آخر پایه ایمپلنت قرار داده می شود و 3 واحد روکش به صورت بریج روی آن قرار داده می شود.
بخش چهارم – طرح درمان ایمپلنت برای بیماری که 4 دندان کنار هم خود را از دست داده است:
برای این بیماران 2 الی 3 پایه گذاشته می شود که مسلما 2 تا از پایه ها بایستی در قسمت اول و آخر فضای بی دندانی باشد و پایه دیگر در وسط بنابر صلاحدید دندانپزشک قرار داده می شود.
بخش پنجم – طرح درمان ایمپلنت برای بیماری که تمام دندان های خود را در فک بالا از دست داده است:
برای این بیمار بایستی تعداد 8 ایمپلنت گذاشته شود و 12 روکش روی آن قرار داده شود و بهترین حالت ممکن این است که 3 تکه بریج و 2 تا دندان تک در ناحیه دندان نیش قرار داده شود ولی معمولا به صورت 3 تکه بریج مستقل، 12 واحد روکش فک بالای بیمار تامین می شود.
بخش ششم – طرح درمان ایمپلنت برای بیماری که تمام دندان های فک پایین خود را از دست داده است:
برای این بیمار 6 واحد ایمپلنت در استخوان فک قرار داده می شود و 3 تکه بریج برای او به صورت روکش ثابت ساخته می شود.
بخش هفتم – طرح درمان ایمپلنت برای بیماری که تمام دندان های فک پایین خود را از دست داده است و ارتفاع استخوان در ناحیه خلفی خیلی کم می باشد و قابلیت ایمپلنت گذاشتن در آن ناحیه وجود ندارد:
برای این گونه بیماران از اوردنچر استفاده می شود. یعنی این که 2 یا 3 یا 4 واحد ایمپلنت در قدام فک گذاشته می شود و دندان مصنوعی بیمار روی آن قرار میگیرد. حد واسط بین دندان مصنوعی و ایمپلنت توپچه های فلزی که روی سطح ایمپلنت فیکس می شوند قرار میگیرد و در داخل دندان مصنوعی هم لاستیک های توخالی قرار داده می شود تا آن لاستیک ها با این توپچه ها درهم درگیر شوند و گیر کافی ایجاد بکنند.
